Je zal wel denken... Nog een keer moeder worden, dat is toch niet zo gek? In principe niet. Maar mijn situatie is net even anders. Mijn eerste kind komt uit een eerdere relatie en was al 8 jaar oud toen mijn partner en ik onze zoon kregen. Ik was dolblij, want ik wilde altijd al meer kinderen dan één, en nu had ik het geluk dat ik mijn perfecte partner had gevonden.
Wat niemand je vertelt, of misschien heb ik gewoon niet goed geluisterd, is dat geen enkele zwangerschap hetzelfde is. Waar mijn eerste zwangerschap soepel verliep, bleek mijn tweede behoorlijk zwaar. Ik was continu misselijk, had last van maagzuur, en mijn lichaam liet me soms letterlijk in de steek. Na een paar passen lopen voelde ik me uitgeput, mijn voeten zwollen op en mijn rug leek het bijna te begeven. En als je het mijn partner vraagt: ik was thuis niet bepaald te genieten. Misschien had dat te maken met de hormonen of mijn diagnose (waar ik een kort boek over geschreven heb), maar het zorgde in ieder geval voor de nodige spanningen.
Ondanks alle ongemakken was ik al moeder van een dochter en draaide ik een drukke werkweek van 32 uur, terwijl ik daarnaast ook nog studeerde om voor de klas te mogen staan. Het was een hectisch leven waarin ik alles zo goed mogelijk probeerde te combineren. Ik had 3,5 jaar alleen met mijn dochter gewoond in een huis dat echt van ons was. Niet zomaar een dak boven ons hoofd, maar het symbool van onafhankelijkheid, stabiliteit en veiligheid. Dit was een plek waar geen andere persoon uit het huishouden ons kon uitzetten. Het huis stond op mijn naam en alles wat erin stond, had ik in korte tijd hard voor gewerkt. Voor mijn dochter, om te laten zien dat een vrouw sterk kan zijn en zodat ze niets tekortkwam. Ons leven draaide om ons tweetjes en we hadden een fijne routine en onze eigen gewoontes. Ik hoopte natuurlijk wel dat ik ooit weer een relatie zou durven aangaan.
Toen kwam de perfecte man op mijn pad. De man met wie ik mijn leven wilde delen. Een nieuwe relatie, een grote stap op zichzelf, niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn dochter. Wat het echter nog moeilijker maakte, was dat mijn ex na 8 jaar ineens erkenning en gezamenlijk gezag over onze dochter wilde, naast een week-om-week regeling. Ik moest nu niet alleen een manier vinden om mijn nieuwe relatie en het gezin op te bouwen, maar ik werd ook geconfronteerd met een rechtszaak en alle spanningen die daarmee gepaard gingen.
Samen met mijn vriend kwam zijn dochter er ook bij. Dit bracht nog een grote verandering met zich mee. We werden een samengesteld gezin, en dat voelde bijna als het herstructureren van een bedrijf: iedereen moest zijn rol en plek opnieuw vinden. Dit ging gepaard met allerlei emoties en vragen. Moet je alles samen als gezin doen? Hoe geef je iedereen voldoende aandacht? Op mijn pagina lees je meer over mijn uitgangspunt dat iedereen zich gehoord en gezien moet voelen, maar hoe dichter je bij dat ideaal komt, hoe lastiger het soms blijkt te zijn. Want eerlijk is eerlijk: je wilt zelf ook gehoord en gezien worden.
De realiteit van een samengesteld gezin bleek een proces van vallen en opstaan. Het voelde nog alsof we aan het zoeken waren naar balans toen de geboorte van onze zoon daar nog eens bovenop kwam. Misschien heb ik die verandering te licht genomen – begrijp me niet verkeerd, ik ben ontzettend blij met onze zoon – maar het was weer een nieuwe dynamiek om aan te passen.
Want daar is hij! Onze zoon, vol vreugde en liefde, maar ook een nieuwe uitdaging in een leven dat al vol verandering zat. Nu moest ik niet alleen zorgen voor mijn dochter, maar ook voor mijn nieuwe relatie en alle kinderen in ons huishouden. De vraag hoe we als gezin konden functioneren zonder dat iemand zich aan de zijlijn voelde staan, werd nog relevanter. Een zoektocht die we nog steeds bewandelen.
Soms voel ik me overweldigd door de verantwoordelijkheid, de chaos en de voortdurende veranderingen. Maar tegelijkertijd probeer ik de momenten van rust en vreugde te koesteren. Dat is misschien wel het moederschap in een notendop: niets gaat zoals je het had verwacht, maar op de een of andere manier voelt het toch compleet. Zelfs in de chaos.
Reactie plaatsen
Reacties